Συνεντέυξη με την Στεφένιε

Πως ήταν να βλέπετε για πρώτη φορά το Twilight στη μεγάλη οθόνη;
Stephenie Meyer: Ήταν εμπειρία. Ήμουν τρομοκρατημένη πηγαίνοντας μέσα στην αίθουσα. Γιατί στην περίπτωση που ήταν κακό, τι θα έλεγα; Υπήρχε χρόνος να αλλάξουν μικρά πράγματα. Δε θα ξεκινούσαμε όμως από το μηδέν σε περίπτωση που το μισούσα. Ανησυχούσα πάρα πολύ γι' αυτό... Ήταν μια πρόχειρη κόπια, οπότε είχα ένα μικρό σημειωματάριο για να σημειώνω ποιά πράγματα έπρεπε να αλλάξουν. Κάθισα στη θέση μου, έτοιμη, σε μεγάλη ένταση. Η ταινία ξεκίνησε. Και ξέχασα τελείως το λόγο για τον οποίο ήμουν εκεί και απλά το απόλαυσα. Παρασύρθηκα τόσο πολύ, που όταν τέλειωσε το μόνο που ήθελα ήταν να το ξαναδώ.
Πρέπει να είναι μια σουρεαλιστική εμπειρία να βλέπεις τους χαρακτήρες σου να παίρνουν σάρκα και οστά.
Stephenie Meyer: Εξωφρενικά... Αλλά στην πραγματικότητα αυτό συνέβη όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ τα γυρίσματα. Εκεί ήταν που πραγματικά το συνειδητοποίησα. Καθόμουν εκεί την ώρα του φαγητού το πρώτο βράδυ. Όλοι ήρθαν ντυμένοι με τα κοστούμια, επειδή είχαν μόλις κάνει μια φωτογράφηση... Και ήμουν κάπως, για μισό λεπτό, αυτοί είναι φανταστικοί άνθρωποι και τώρα είναι εδώ... Πολύ περίεργο.
Έχετε πει ότι η ιδέα για το Twilight σας ήρθε μέσα από ένα όνειρο. Τι ήταν αυτό το όνειρο;
Stephenie Meyer: Το όνειρο καταγράφεται αρκετά καλά στο κεφάλαιο δεκατρία (το βιβλίου). Μπορώ ακόμα να το δω μπροστά μου. Ήταν ένα πολύ ασυνήθιστο όνειρο και δεν έχω δει κανένα παρόμοιό του πριν ή έκτοτε. Παρατηρούσα έναν τέλειο κύκλο ενός λιβαδιού με ένα αγόρι κι ένα κορίτσι να συζητούν. Εκείνη ήταν συνηθισμένη. Αλλά αυτός έλαμπε στον ήλιο. Ήταν όμορφος. Και ήταν βαμπίρ. Της έλεγε πόσο πολύ ήθελε να τη σκοτώσει αλλά και πόσο πολύ την αγαπούσε. Σηκώθηκα από αυτό και σκεφτόμουν, τί θα έλεγαν στη συνέχεια; Το κατέγραψα. Και ήταν αυτή η διαδικασία του γραψίματος που με αιχμαλώτισε. Έγραψα τις πρώτες δέκα σελίδες, τις περισσότερες με το μικρότερο γιο μου στην αγκαλιά και βλέποντας το 'Blue's Clues' (σημ. παιδική σειρά) πάνω από το ώμο μου.
Και ο σύζυγός σας;
Stephenie Meyer: Δεν του είπα τι έκανα. Οπότε τα είχε χαμένα. Και ήταν και λίγο εκνευρισμένος που του έπαιρνα τον υπολογιστή όλη την ώρα. Όσο δύσκολο μου ήταν εμένα να του πω ότι γράφω μια ιστορία για βαμπίρ, άλλο τόσο ήταν για τον Edward να πει στην Bella ότι ο ίδιος είναι βαμπίρ (γελάει). Δε ξέρω αν το μυαλό του έχει σταματήσει να γυρίζει από τη μέρα που του είπα, "ψιλοέγραψα ένα βιβλίο και προσπαθώ να βρω εκδότη τώρα".
Σας γοήτευαν πάντα τα βαμπίρ;
Stephenie Meyer: Καθόλου. Είμαι φοβητσιάρα. Δεν βλέπω ταινίες τρόμου. Δεν μπορώ καν να καταλάβω γιατί αρέσει στους ανθρώπους να τρομάζουν επίτηδες. Είναι προφανές ότι είμαι μειοψηφία σ' αυτό το θέμα (γελάει)... Για μένα, ένα βαμπίρ ήταν απλά η ενσάρκωση του ανθρώπου εκείνου που βρίσκεται σε δυσάρεστη θέση, που του έχουν πει "δεν μπορείς να γίνεις τίποτα διαφορετικό από αυτό που είσαι". Μα μετά αυτοί απαντούν, "δε θα γίνω αυτό που είμαι, θα γίνω αυτό που θέλω να είμαι". Μ' αρέσει αυτό. Θέλω να πω, η ζωή μου ήταν πάντα σχετικά εύκολη. Αλλά βλέπεις ανθρώπους που ξεπερνούν κάτι απίστευτα εμπόδια. Και αυτή ήταν μια φανταστική μεταφορά για ένα τέτοιο είδος ανθρώπου.
Θα ήταν δίκαιο να πούμε ότι ταυτίζεστε μαζί τους;
Stephenie Meyer: Θα ήταν πιο δίκαιο να πούμε ότι τους θαυμάζω, γιατί εγώ δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι τέτοιο. Ήμουν πάντα ελεύθερη να είμαι όποια ήθελα να είμαι. Είχα τη δυνατότητα να κάνω τις επιλογές που ήθελα. Δεν ήταν δύσκολα. Κι έτσι θαυμάζω ανθρώπους που δεν έχουν αυτά τα προνόμια, που τους στριμώχνουν για να γίνουν κάτι που δε θέλουν και αυτοί λένε "όχι, δε θα το κάνω...".
Και σε σχέση με την Bella;
Stephenie Meyer: Η ζωή μου ήταν πολύ διαφορετική και από εκείνης. Νομίζω ότι αυτό ήταν μέρος της γοητείας του να γράφω γι' αυτήν. Όταν ήμουν 17, ήμουν αρκετά προστατευμένη. Οι γονείς μου ήταν μαζί από πάντα. Είχα ένα σωρό αδέλφια, μια οικογενειακή ζωή που με στήριζε. Είχα τη δυνατότητα να παραμείνω παιδί για πολύ μεγάλο διάστημα. Και εδώ έχουμε ένα κορίτσι που δεν είχε ποτέ τη δυνατότητα να είναι παιδί, που έπρεπε πάντα να κάνει τη δύσκολη δουλειά και να είναι η ενήλικη. Το απόλαυσα να γράφω για μια τελείως διαφορετική ζωή από τη δική μου εμπειρία. Είναι πολύ διαφορετική από αυτό που ήμουν τότε.
Πως κρατάτε τις ισορροπίες ανάμεσα στο γράψιμο και στην οικογενειακή σας ζωή;
Stephenie Meyer: Με το Twilight, ήμουν πολύ παθιασμένη με το γράψιμό του. Παρόλο που ήμουν παρούσα σωματικά, κάνοντας όλα τα άλλα πράγματα που έπρεπε, πνευματικά ήμουν άλλου. Για τρεις μήνες, δεν ήμουν εκεί. Αυτό ήταν κάπως παράξενο. Και ήταν μια διαδικασία το να μάθω πώς να ισορροπώ. Όταν είσαι απορροφημένος σε μια ιστορία, είναι δύσκολο να απομακρυνθείς από αυτή. Είναι κάτι που ακόμα το δουλεύω.
Ποια είναι η διαδικασία με την οποία δουλεύετε;
Stephenie Meyer: Απέκτησα τη συνήθεια να κάνω τις διορθώσεις στη διάρκεια της ημέρας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό για μένα από το να μου αποσπούν την προσοχή τη στιγμή που βρίσκομαι στη μέση μιας ιστορίας. Γυρίζω μετά από 15 λεπτά και δεν έχω ιδέα τι έκανα πριν λίγο -δε μπορώ να ξαναμπώ στη συγκεκριμένη στιγμή. Έτσι, για μένα, το γράψιμο λειτουργεί καλύτερα μετά τις 6, που κανείς δεν πρόκειται να πάρει τηλέφωνο. Βάζω τα παιδιά για ύπνο. Βάζω τα ακουστικά, και γράφω για τρεις ή τέσσερις ώρες, μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Αυτή είναι κατά βάση η διαδικασία (γελάει).
Τί ακούτε όταν γράφετε;
Stephenie Meyer: Εξαρτάται από αυτό που γράφω. Έχω μια συλλογή με επιλογές για όταν γράφω λυπητερές σκηνές, μια συλλογή για τις σκηνές δράσης και μια γενική, 'ο, τι να' ναι' συλλογή. Και μετά υπάρχουν και κάποια συγκεκριμένα συγκροτήματα που θα βάλω. Όταν έκανα το 'New Moon', έβαζα τους Marjorie Fair όλη την ώρα. Μου έφερναν ακριβώς τη διάθεση που χρειαζόμουν. Ξέρεις, κατάθλιψη (γελάει).

Ποιες ήταν οι αρχικές σας προσδοκίες για το Twilight;
Stephenie Meyer: Δεν είχα καμία προσδοκία. Δεν περίμενα να το διαβάσει ποτέ κάποιος άλλος εκτός από μένα. Αλλά μετά ανακατεύτηκε η αδερφή μου και έβγαλε το μυστικό στην επιφάνεια -το ότι έγραφα κάτι. Αυτή ήταν ο άνθρωπος που είπε ότι έπρεπε να προσπαθήσω να το εκδώσω και με πίεζε μέχρι να το κάνω. Φυσικά, πίστευα ότι θα το απορρίψουν. Όταν ένας ατζέντης ασχολήθηκε μαζί του, περίμενα ότι κανένας εκδότης δε θα το αγγίξει. Και όταν ο εκδότης μου ήθελε τρία ακόμα βιβλία, περίμενα ότι όλα θα είναι αποτυχίες... Όπως μπορείς μάλλον να καταλάβεις, είμαι κάπως απαισιόδοξη. Και ακριβώς επειδή είμαι απαισιόδοξη, κάθε βήμα από όλο αυτό μου φαινόταν σαν έκπληξη. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάθομαι εδώ κάνοντας αυτό το πράγμα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το βιβλίο μου έγινε πράγματι μια ταινία, η οποία μου αρέσει τόσο. Εννοώ, ποιος θα το φανταζόταν; Είναι τρελό.
Πώς έγινε η ταινία;
Stephenie Meyer: Η αρχική επιλογή του βιβλίου έγινε στις αρχές του 2004, ενάμισι χρόνο πριν από την έκδοσή του. Κάποιος είχε βρει το χειρόγραφο του αρχικού πρόχειρου κειμένου. Το πήγε από εδώ κι από εκεί. Είχαμε κάμποσες προσφορές από διαφορετικούς παραγωγούς... Και ήταν δύσκολο. Δεν περίμενα να πρέπει να τα αντιμετωπίσω αυτά τόσο νωρίς. Γιατί το βιβλίο δεν είχε βγει καν ακόμα (γελάει). Μα μπορεί να μιλάμε για ταινίες; Αλλά, καταλαβαίνεις, έπρεπε να ζυγίσω τις επιλογές μου. Δεν παίρνω ρίσκα γενικώς, αλλά σκέφτηκα ότι η ευκαιρία να το δω στην οθόνη, ακόμα κι αν ήταν να πετύχουν σωστά μία μόνο σκηνή, θα άξιζε τον κόπο. Έτσι ακολούθησα.
Σε τι διαφέρει η ταινία από το βιβλίο;
Stephenie Meyer: Ήταν πολλά πράγματα που έπρεπε να κόψουμε... "Εμείς" (γελάει). Θα έπρεπε μάλλον να πω, να κόψει η Melissa (σημ. η σεναριογράφος, Melissa Rosenberg). Δεν είμαι πολύ καλή στο κόψιμο, οπότε είναι καλό ότι δεν ήμουν εγώ υπεύθυνη γι' αυτό.
Υποθέτω ότι αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση μιας διασκευής.
Stephenie Meyer: Νομίζω πως είναι. Είναι επίσης ένα πολύ εσωτερικό βιβλίο. Είναι γραμμένο από την οπτική γωνία της Bella και μεγάλο μέρος του είναι οι σκέψεις της.
Από τις οποίες παίρνουμε μια ιδέα μέσα από το φιλμ.
Stephenie Meyer: Ένα μικρό μέρος. Υπάρχουν κάποια voiceover που σου δίνουν μια αίσθηση αυτών που σκέφτεται, αλλά στο βιβλίο αυτό αποτελεί ένα πολύ μεγάλο μέρος. Και είναι δύσκολο να το κάνεις αυτό. Να το μεταφράσεις δηλαδή με τρόπο που να μην χάνεται ο χαρακτήρας της. Νομίζω ότι η Melissa έκανε πολύ καλή δουλειά. Έχει επίσης την ικανότητα να κάνει κάποια πράγματα, όπως το να πάρει τρεις ή τέσσερις σκηνές και να δημιουργεί μια νέα -για παράδειγμα τη σχολική εκδρομή στο θερμοκήπιο. Ήταν εκπληκτικό το πώς το έκανε αυτό. Πολύ σωστό. Πολύ έξυπνο.
Οι τρεις κινητήριοι μοχλοί του φιλμ είναι γυναίκες -εσείς, η σκηνοθέτις Catherine Hardwicke και η σεναριογράφος Melissa Rosenberg. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βγει το έργο πιο δυνατό;
Stephenie Meyer: Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό λειτούργησε ως πλεονέκτημα, επειδή δεν έχω κάνει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν. Αλλά θα έλεγα ότι ήταν τέσσερις γυναίκες, όχι τρεις. Γιατί θα συμπεριελάμβανα και την Kirsten (Stewart), μιας και αποτελούσε κι αυτή σημαντικό κομμάτι. Είχαμε όλοι κοινό τρόπο σκέψης και το όλο πράγμα κυλούσε σωστά. Έγινε αυτό επειδή ήμασταν όλες γυναίκες ή γιατί είχαμε την ίδια εικόνα στο μυαλό μας; Δεν είμαι σίγουρη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δουλέψαμε πολύ καλά μαζί και ότι εστιάζαμε σε κάτι ιδιαίτερο.
Όπως εστιάζετε και στο μυθιστόρημά σας... Έχετε εκπλαγεί που το Twilight έχει γίνει μια τόσο δημοφιλής επιτυχία, διεθνώς;
Stephenie Meyer: Δεν περίμενα καν να γίνει δημοφιλές στην Αμερική. Και όταν άρχισε να επιλέγεται από άλλες χώρες, δεν ήξερα πώς θα μεταφραστεί. Η ιστορία αφορά μια μικρή πόλη στην Αμερική και μου φαινόταν πολύ εσωτερικής κατανάλωσης. Θα μπορούσαν άνθρωποι στη Γερμανία να συνδεθούν μ' αυτό το χαρακτήρα και την εμπειρία της σ' ένα αμερικανικό λύκειο; Θα μπορούσαν άνθρωποι στην Ισπανία να ενδιαφερθούν πραγματικά; Οπότε το να τους βλέπω ότι ανταποκρίνονται με τον ίδιο τρόπο είναι εκπληκτικό. Να σου έρχεται, δηλαδή, ένα e-mail από τις Φιλιππίνες από κάποιον που λατρεύει τις ιστορίες σου; Είναι δυνατόν;
Κρατάτε αντίτυπα από τις διεθνείς εκδόσεις;
Stephenie Meyer: Μόλις περιγράψατε το μπροστινό δωμάτιο του σπιτιού μου, βασικά (γελάει). Δεν έχω πλέον χώρο για όλα καλά-καλά, οπότε δεν είμαι και σίγουρη για το τι θα κάνω εκεί! Και έχω βέβαια και τα αγαπημένα μου. Πρέπει να πω, ότι η Γερμανία έχει όμορφα εξώφυλλα... κάνουν όμορφα βιβλία. Αλλά τα πιο αγαπημένα από τα αγαπημένα μου είναι η ιαπωνικές εκδόσεις, γιατί έχουν εικονογραφήσεις. Νομίζω ότι είναι περίπου τριανταπέντε ανά βιβλίο. Έχουν αυτά τα πανέμορφα anime σχέδια των χαρακτήρων...
Είχατε πάντα τη φιλοδοξία να γίνετε συγγραφέας;
Stephenie Meyer: Όχι. Ποτέ δεν το σκέφτηκα σαν καριέρα. Ούτε όταν ήμουν στο σχολείο και ειδικευόμουν στην αγγλική γλώσσα... Σκεφτόμουν ότι θα ήταν πολύ ωραίο να γίνω επιμελήτρια εκδόσεων, αλλά μη ρεαλιστικό. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πάρω εγώ μια τέτοια δουλειά... Γράψιμο; Δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα συγγράφοντας... είναι αδύνατον. Και αν είχα κάνει τη σκέψη ότι "θα γράψω ένα βιβλίο, θα ξεκινήσω μια καριέρα τώρα", δε θα μπορούσα να το είχα κάνει. Θα ήταν πολύ μεγάλη η πίεση. Χαίρομαι που απλά έγραφα για τον εαυτό μου. Ήταν καλύτερη η εμπειρία έτσι.
Σας έχουν συγκρίνει με την J.K Rowling...
Stephenie Meyer: Ξέρεις, την πρώτη φορά που το άκουσα αυτό, ήταν τόσο κολακευτικό. Ποιος θα μπορούσε έστω και να το σκεφτεί αυτό; Αλλά ακόμα και τότε, ένιωθα ότι ήταν άδικο γι' αυτήν (γελάει). Θέλω να πω, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει μια δεύτερη J.K. Rowling. Είμαι φανατική θαυμάστριά της. Ποιός κατάφερε ποτέ στην ιστορία του κόσμου να ευχαριστήσει τόσους πολλούς ανθρώπους την ίδια στιγμή; Μου προκαλεί απλώς δέος.
Οπότε ο Harry Potter είναι αναπόσπαστο μέρος του σπιτιού σας;
Stephenie Meyer: Μα δεν είναι κάθε σπιτιού; (γελάει)
Υπάρχουν για σας βιβλία στα οποία επιστρέφετε ξανά και ξανά;
Stephenie Meyer: Α, βέβαια. Είμαι μια 'επανα-αναγνώστρια'. Αν μ' αρέσει ένα βιβλίο, θέλω να επιστρέψω και να το βιώσω ξανά. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα στη ζωή μου ήταν το 'The Sword of Shannara' του Terry Brooks. Θα πρέπει να το διάβασα γύρω στις δέκα φορές εκείνη την πρώτη χρονιά... Διάβαζα το 'Little Women' ξανά και ξανά. Το 'Gone with the wind', αρκετές φορές. Ακόμα διαβάζω το 'Pride and Prejudice' σε ετήσια βάση. Και λατρεύω τον Orson Scott Card. Έχω διαβάσει όλα όσα έχει γράψει, τουλάχιστον από δυο φορές. Το 'Anne of Green Gables', εκατοντάδες φορές, όλη τη σειρά. Μ' αρέσει να ζω σε φανταστικούς κόσμους, οπότε είναι λογικό που τώρα τους γράφω κιόλας.
Γιατί τα βιβλία σας έχουν αγγίξει τόσους πολλούς αναγνώστες;
Stephenie Meyer: Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να εντυπωσιάζεται που έχει τόσο μεγάλη απήχηση, ενώ είναι γραμμένο με τόσο συγκεκριμένο τρόπο. Ίσως είναι απλά επειδή έβαλα τόση πίστη σ' αυτό. Όταν το έγραφα, το πίστευα. Και νομίζω ότι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Το παιδιά, ειδικά, εντοπίζουν πολύ γρήγορα το ψεύτικο. Αν έγραφα απλά προσπαθώντας να προσελκύσω τους άλλους -"αυτό είναι πολύ της μόδας τώρα, αυτό θα πουλήσει"- θα καταλάβαιναν ότι δεν είναι γνήσιο.
Τί σας περιμένει στη συνέχεια;
Stephenie Meyer: Έχω διάφορα πράγματα. Αλλά είναι λίγο δύσκολο να πω... Οι φαν το παίρνουν σαν συμβόλαιο. "Είπες ότι θα δούλευες πάνω σ' αυτό, γιατί δεν το έχω ήδη στα χέρια μου;". Ξέρεις, είναι απλά αυτό πάνω στο οποίο δουλεύω τώρα, και τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ ρευστά... Αλλά έχω δύο ιστορίες. Η μία είναι παρόμοια με αυτά που έχω κάνει στο παρελθόν, σ' έναν κόσμο που μπορούμε να αναγνωρίσουμε, με μερικά φανταστικά στοιχεία... Υπάρχει κι ένα φάντασμα σε αυτήν! Στην άλλη είναι ένας εντελώς φανταστικός κόσμος, που είναι για μένα κάτι σαν μια επιστροφή στις ρίζες μου, με το 'Sword of Shannara'. Αυτή έχει γοργόνες (γελάει). Πάντα υπάρχει ένα στοιχείο φανταστικού με μένα. Βαριέμαι με τους απλά φυσιολογικούς ανθρώπους!
Ποιες είναι οι ελπίδες σας για το φιλμ;
Stephenie Meyer: Ξέρεις, πραγματοποίησα ήδη την κυριότερη ελπίδα μου. Ήθελα να το απολαύσω. Ήθελα να δω τους χαρακτήρες μου να ζωντανεύουν, οπότε αυτό που πραγματικά επεδίωκα, το πήρα. Ναι, είναι πολύ εγωιστικός λόγος για να γίνει μια ταινία, για να ικανοποιηθεί ένας μόνο άνθρωπος, αλλά εγώ το πήρα (γελάει). Οπότε υποθέτω πως τώρα θα ήθελα οι φαν να έχουν κι αυτοί την ίδια εμπειρία, η οποία είναι σαν να διαβάζεις το Twilight για πρώτη φορά. Γιατί για μένα ήταν σαν να γράφω το Twilight ξανά. Τα συναισθήματα ήταν τα ίδια όπως όταν ανακάλυψα μόνη μου για πρώτη φορά την ιστορία.

Πηγή http://www.cinemanews.gr

Η Stephenie Meyer μιλάει για το Λυκόφως



Η συγγραφέας μοιράζεται τα αισθήματά της για την ταινία, για το κατά πόσο το Midnight Sun έχει μπει για πάντα στο ράφι, και για το πως αντιμετώπισε τις αρνητικές αντιδράσεις για το Breaking Dawn.


Την ώρα που το αγαπημένο βιβλίο της ετοιμάζεται για την πρεμιέρα του στη μεγάλη οθόνη, η συγγραφέας του Λυκόφως, Stephenie Meyer, κάθισε με το περιοδικό Entertainment Weekly για μια συζήτηση σε βάθος για θέματα όπως η αντιπαράθεση για την επιλογή του Rob Pattinson, η ανάμεικτη υποδοχή του Breaking Dawn, το φιλί του Έντουαρντ και της Μπέλλα και οι επόμενες δουλειές της.


EW: Πρώτα και πάνω απ’ όλα, πώς ήταν για σένα η εμπειρία τού να δεις την ιστορία σου στη μεγάλη οθόνη;
Stephenie Meyer: Ήμουν έντρομη για μέρες πριν δω το Λυκόφως για πρώτη φορά. Ανησυχούσα τόσο πολύ πως θα ήταν απαίσιο και πως θα μου ράγιζε την καρδιά. Είχα δει πράγματα που ήταν πολύ καλά, όμως παρόλο το χρόνο που πέρασα στα γυρίσματα, ίσως στο σύνολο να είχα δει όλα κι όλα 10 λεπτά ταινίας. Έτσι ρώτησα αν επιτρεπόταν να το δουν μαζί μου μερικοί φίλοι, γιατί έχω κάτι καταπληκτικούς φίλους που είναι πολύ θετικοί και λατρεύουν τα πάντα! Ανησυχούσα πάρα πολύ γι’ αυτό, και είχα μαζί μου χαρτί και στυλό, γιατί ήταν ακόμα ένα πρώτο μοντάζ και ήθελα να πω κάποια πράγματα αν θα υπήρχε κάτι που θα ήθελα να αλλάξει. Αλλά αφού μπήκαμε μέσα και ξεκίνησε η ταινία, δεν έγραψα ούτε ένα πράγμα γιατί με παρέσυρε τόσο πολύ. Οι χαρακτήρες μιλούσαν με τον τρόπο που έπρεπε και η καρδιά του βιβλίου ήταν εκεί. Θα μπορούσα να το παρακολουθώ όλη νύχτα ξανά και ξανά αν γινόταν.

Γιατί απαίτησες να μετριαστεί η ένταση του μεγάλου κινηματογραφικού φιλιού του Έντουαρντ και της Μπέλλα;
Το πρόβλημα είναι πως αν θα συνεχίσεις με τις επόμενες ταινίες, υπάρχει μια σταδιακή εξέλιξη στη σχέση τους. Και το τι μπορεί να κάνει ο Έντουαρντ μόλις γνωρίσει την Μπέλλα σε σχέση με όταν θα είναι σίγουρος για τη σχέση τους αλλάζει πάρα πολύ. Ξαναγύρισαν τη σκηνή του πρώτου φιλιού και μάλιστα πρόσθεσαν και ένα ειδικό εφέ και κάποια πολύ κουλ στοιχεία που δίνουν τόσα πολλά στη σκηνή. Και είναι η μοναδική σκηνή φιλιού.

Ζήτησες επίσης κάποιες μικρές αλλαγές στο σενάριο και επέμεινες στην επιλογή του Kellan Lutz για το ρόλο του Έμετ. Ένιωθες πάντα άνετα να πατάς πόδι;
Ο χαρακτήρας μου είναι τέτοιος που μου είναι τρομερά δύσκολο να είμαι επικριτική με τους άλλους. Ενώ με τον εαυτό μου μπορώ μια χαρά να είμαι επικριτική όλη την ώρα. Αλλά μισώ να πρέπει να πω: «Πολύ θα ήθελα αυτό να ήταν διαφορετικό». Όμως σε γενικές γραμμές μου έκανε καλό να πρέπει να μιλήσω γιατί έχω επενδύσει τόσο πολύ συναισθηματικά σε αυτό. Υποχρέωσα τον εαυτό μου, όπως με την υπόθεση με τον Έμετ, να κάνω ένα βήμα μπροστά και να πω: «Αυτό δε μου αρέσει». Και αυτό είναι δύσκολο για μένα, όμως χαίρομαι για όλες τις φορές που το έκανα και δε νομίζω να πάτησα πολλούς κάλους και όλοι φαίνεται να εξακολουθούν να με συμπαθούν.

Ποια η γνώμη σου για τον Rob Pattinson;
Είναι άτομο που όταν είσαι κοντά του η παρουσία του σε μαγεύει. Έχει τόσο επιβλητική προσωπικότητα. Δε νομίζω ότι θα τον ήθελες για αγόρι σου. Αλλά πάλι δε θα μπορούσες να είσαι απλά φίλη του γιατί είναι τρομερά σέξι!

Είχες ανησυχήσει όταν οι φαν είχαν εξαγριωθεί με την επιλογή του;
Καταστεναχωρήθηκα. Επειδή είχα ήδη δοκιμάσει, στο ελάχιστο, τι σημαίνει να είσαι διάσημος, και ξέρω πόσο πολύ πονάνε κάτι τέτοια πράγματα. Του ζήτησα συγνώμη που του κατέστρεψα τη ζωή. Μου είπε ότι η μαμά του, του έστελνε link με πράγματα όπως: «Ωχ, όχι σε είπανε τέρας». Τον είχαν κάνει χώμα. Πάντως το χειρίστηκε πολύ καλύτερα απ’ ό,τι θα έκανα εγώ. Η αντιμετώπισή του ήταν: «Θα τους αποδείξω ότι κάνουν λάθος. Θα βγω εκεί έξω και θα τους αποδείξω ότι έχουν άδικο». Η ταινία δεν έχει καν βγει ακόμα και έχει ήδη κερδίσει το 99.9 τοις εκατό των ανθρώπων που δεν τον ενέκριναν για Έντουαρντ. Και όταν θα δουν την ταινία, ω, Θεέ μου, είναι αδύνατο να μην τον λατρέψουν! Είναι κρίμα από μια άποψη γιατί το Λυκόφως θα περιοριστεί από το γεγονός ότι είναι ρομαντική ταινία με βρικόλακες και θεωρείται ότι απευθύνεται μόνο στις εφηβικές ηλικίες. Αν δεν ήταν γι’ αυτό, η ερμηνεία του κατά τη γνώμη μου είναι άξια για Όσκαρ

Η Stephenie Meyer μιλάει για το Λυκόφως (2)


EW: Πάμε λίγο πίσω, έχεις συνέλθει από τη διχασμένη και παθιασμένη αντίδραση στο Breaking Dawn;
Stephenie Meyer: Ήταν δύσκολο. Το βιβλίο πήγε πολύ καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα. Το διάβασαν πολύ περισσότεροι άνθρωποι απ’ όσοι περίμενα. Και η αρνητική αντίδραση ήταν τόσο μεγαλύτερη απ’ ό,τι περίμενα. Όλα ήταν περισσότερα! Ήξερα τι με περίμενε γιατί είχα διαβάσει όλες τις προσδοκίες που είχε ο κόσμος: «Αν δε γίνει αυτό στο τέλος, θα το κάψω το βιβλίο!» Εγώ ήδη ήξερα την ιστορία κι έτσι αυτά δε επηρέασαν τη συνέχεια, όμως είχα αγωνία για όταν θα κυκλοφορούσε. Όμως στο τέλος δεν μπορούσα παρά να πω: «Αυτή είναι η υπόθεση». Για μένα είναι σαν ιστορικά γεγονότα. Αυτό είναι που συνέβη! Δεν μπορείς να πειράξεις αυτό που έγινε. Αλλά μου έκανε εντύπωση πόσο σκληρό είναι να στραφούν κατά κάποιο τρόπο εναντίον σου οι άνθρωποι. Είναι παράξενο για μένα. Όμως εξίσου παράξενο ήταν που με συμπαθούσαν.

Το έχεις αφήσει πίσω σου;
Είχε φτάσει σε ένα σημείο που κατέστρεφε τη ζωή μου να διαβάζω αυτά τα γεμάτα μίσος και δηλητήριο πράγματα για μένα. Ήταν κάπως τρομακτικό. Πραγματικά χρειάστηκε να μάθω να αποστασιοποιούμαι. Είναι και το φυσικό μου να είμαι αρνητική, και έτσι δε μου χρειάζεται έξτρα αρνητισμός. Δεν είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Εκατό άνθρωποι μπορεί να σου πουν: «Α, το λατρεύω, είναι υπέροχο!» και ένας να πει: «Το μισώ, είσαι ηλίθια». Και αυτόν θα ακούσω εγώ γιατί έτσι είμαι. [Γελάει] Έτσι πρέπει να προσέχω.

Παρά τις αρνητικές αντιδράσεις, υπήρχε κάποια χαρά για σένα μετά την έκδοση του Breaking Dawn;
Το αίσθημα της ολοκλήρωσης δεν το ένιωσα όταν τελείωσα τη συγγραφή του βιβλίου. Το αίσθημα της ολοκλήρωσης το ένιωσα όταν το βιβλίο βγήκε εκεί έξω και ήξερα πως το τέλος έκλεινε την ιστορία. Είναι αληθινό όταν εκδοθεί. Όλη η ιστορία ήταν εκεί. Τελειωμένη. Ανεξάρτητη. Και το θέμα δεν ήταν αν άρεσε σε κανένα άλλο εκτός από μένα –αλλά ότι το είχα καταφέρει. Είχα μια αίσθηση σαν να διέσχισα τη γραμμή τερματισμού. Αυτό ήταν πολύ θετικό.

Όταν επέστρεψες στο σπίτι σου μετά από μια σκληρή τουρνέ για το Breaking Dawn ανακάλυψες πως το ατελείωτο χειρόγραφο του Midnight Sun είχε διαρρεύσει στο internet, και εξέδωσες μια ανακοίνωση η οποία έλεγε ότι η ιστορία θα έμπαινε μόνιμα στο ράφι. Εξακολουθείς να αισθάνεσαι το ίδιο;
Το αστείο με εκείνη την ανακοίνωση είναι ότι στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο μέρος της δεν το έγραψα εγώ. Εγώ είχα γράψει γύρω στις τρεις πυκνογραμμένες σελίδες στο Word, γεμάτες πόνο –με ας πούμε κάτι αστείο στο τέλος ώστε να είναι κάπως μισοαστεία μισοσοβαρά. Και μετά κάτι νομικοί κύριοι είπαν πως αυτός δεν ήταν καλός τρόπος να το κάνω. Εγώ δεν ήθελα να βγει διαστρεβλωμένο το γράμμα μου και οι άλλοι δεν ήθελαν να φανώ υπερβολικά ευάλωτη συναισθηματικά. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι μόνο η μία ή δύο προτάσεις που γράφτηκαν από μένα φαίνονται ιδιαίτερα σκληρές, και δεν φαίνεται καθόλου ότι κάπου εκεί μέσα υπήρχε και κάποιο χιούμορ. Για παράδειγμα ένα σημείο που είναι δικό μου είναι το: «Αν το έγραφα τώρα όλοι θα πέθαιναν». Όμως αυτό ήταν αστείο! Και ακουγόταν τόσο σοβαρό ανάμεσα σε όλα τα δικηγορίστικα και πιστεύω ότι οι φαν μου σκέφτηκαν, Γουάου, απειλεί να τους σκοτώσει όλους! [Γελάει] Ένιωσα κάπως άσχημα γι’ αυτό. Δεν είχα νιώσει καθόλου θυμό, για να πω την αλήθεια. Απλά πολλή λύπη. Ήταν σαν μια γροθιά που δεν περίμενα –σαν να σε πλησιάσει κάποιος κλεφτά και να σου δώσει μια δυνατή στα νεφρά και εσύ να μην είχες ιδέα τι σε περίμενε

Η Stephenie Meyer μιλάει για το Λυκόφως (3)




EW: Το Midnight Sun εξακολουθεί να είναι τελειωμένη υπόθεση για σένα ή μπορείς να φανταστείς να το τελειώνεις και να το εκδίδεις στο μέλλον;
Stephenie Meyer: Είναι πραγματικά πολύ πολύπλοκο, γιατί τώρα είναι σαν να βρίσκονται οι πάντες στη θέση του οδηγού, και να έχουν άποψη: «Λοιπόν, εγώ πιστεύω πως αυτό πρέπει να γίνει, εγώ πιστεύω πως αυτό πρέπει να κάνει». Δεν αισθάνομαι πια μόνη μου με το χειρόγραφο. Και δεν μπορώ να γράψω όταν δεν αισθάνομαι μόνη μου. ΄Έτσι ο στόχος μου είναι, να πάω για, δεν ξέρω, γύρω στα δύο χρόνια χωρίς να ξανακούσω τις λέξεις Midnight Sun. Και όταν θα είμαι σίγουρη πως όλοι το έχουν ξεχάσει, νομίζω πως θα μπορέσω να ξαναβρεθώ στην κατάσταση όπου θα αισθάνομαι μόνη μαζί του. Τότε θα μπορέσω να μπω μέσα κρυφά και να ξαναδουλέψω σ’ αυτό.

Έχεις την ενέργεια να αρχίσεις να δουλεύεις πάνω σε καινούριο βιβλίο τώρα;
Η αλήθεια είναι πως το να μπορέσω να γράψω θα ήταν το καλύτερο πράγμα για μένα τώρα. Έχω δυο ιδέες που θέλω να δουλέψω. Όμως με την ταινία έχω ξοδέψει πάρα πολύ χρόνο –με όλα τα θέματα μάρκετινγκ και τις εγκρίσεις για τα διάφορα προϊόντα. Όμως θέλω να χωθώ και να γράψω κάτι τελείως διαφορετικό, έναν ολόκληρο καινούριο κόσμο, και να χαθώ μέσα σ’ αυτόν. Νομίζω πως αυτό θα ήταν το καλύτερο φάρμακο για μένα. Έτσι αυτός είναι ο στόχος μου.

Τι ιστορίες έχεις στο μυαλό σου;
Είμαι λίγο πιο διστακτική να πω σε τι πράγμα δουλεύω, όμως, γιατί πολλοί άνθρωποι για κάποιο λόγο το παίρνουν σαν συμβόλαιο: «Είχες πει ότι δούλευες πάνω σ’ αυτό και τώρα έχεις προδώσει την εμπιστοσύνη μου που δεν το κάνεις!» Όμως σκέφτομαι πως μάλλον γέρνω προς την ιστορία με τις γοργόνες αυτή τη στιγμή. Χρόνια πριν... προσπάθησα να γράψω ένα έπος. Θα ήταν κάτι, σαν “Η Ρίμα του Αρχαίου Θαλασσοπόρου”, εντάξει; Και δεν μπορούσα να το κάνω καλό. Ήταν φριχτό. Όμως μου άρεσε πολύ η ιστορία. Έτσι εκείνο έχει γίνει μέρος της προϊστορίας αυτού. Μερικοί χαρακτήρες είναι γοργόνες. Αν και βέβαια, πάλι, δεν είναι γοργόνες όπως τις ξέρουμε. Είναι εντελώς διαφορετικές. Και δε θα χρησιμοποιήσω τη λέξη “γοργόνα” στο βιβλίο –θα λέγονται σειρήνες.

Μετά απ’ όλα τα εκπληκτικά σκαμπανεβάσματα της χρονιάς που πέρασε, αισθάνεσαι πιο σκληρό καρύδι τώρα;
Θα έλεγα πως τώρα είμαι πολύ πιο εύθραυστη απ’ ό,τι ήμουν στην αρχή του χρόνου. Δεν είμαι πιο σκληρό καρύδι. Όοοοοχι. [Γελάει] Και κατά κάποιο τρόπο, χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Σαν συγγραφέας, πρέπει να ζεις σε ένα γυάλινο σπίτι. Αν έχεις τοίχους, δεν μπορείς να δεις τον κόσμο γύρω σου και να τον μεταφράσεις στις ιστορίες σου. Και όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να ρίχνουν τούβλα στο γυαλί, δεν μπορείς να γεμίσεις τις τρύπες με τσιμέντο. Πρέπει απλά να βάλεις κι άλλο γυαλί κι έτσι γίνεται πιο ευαίσθητο απ’ ό,τι ήταν πριν. Το να είσαι ευάλωτος και εύθραυστος είναι κάπως απαραίτητο στο να μπορείς να μεταφράζεις τα αισθήματά σου σε κείμενο. Και ένα επιπλέον συν για το ότι δεν αισθάνομαι πιο σκληρό καρύδι, είναι και το ότι δεν αισθάνομαι ούτε κυνική. Δεν νιώθω να έχω χάσει την αίσθηση του δέους για τα καλά πράγματα και την αίσθηση του τρόμου για τα κακά. Αυτό είναι καλό έτσι δεν είναι; Αν είχα πάψει να νιώθω πραγματικά δε θα μπορούσα πια να γράψω.

ουαου

"Δε νομίζω ότι θα τον ήθελες για αγόρι σου."


Χαχαχαχα σιγουρα πραγματα